Sikorka” jest powszechnie funkcjonującą nazwą pospolitego, niewielkiego ptaka śpiewającego. Słysząc „sikorka”, każdy zwykle wie, o jakiego ptaka nam chodzi. Jednak lepiej obeznani wiedzą, że sikor w Polsce występuje kilka gatunków i pojęcie to nie jest do końca precyzyjne. Jaka więc może być sikorka?
Najczęściej bogata lub modra
Dwoma najpospolitszymi gatunkami sikor w naszym kraju są bogatka i modraszka. Możemy spotkać je praktycznie wszędzie, chętnie żyją w pobliżu ludzkich siedzib. Zobaczymy je więc bez trudu w przydomowym ogródku, osiedlowym skwerze, pobliskim parku, a także w lesie. Modraszka do tego ma w zwyczaju żerować w przybrzeżnych szuwarach w pobliżu zbiorników wodnych.
Te dwa gatunki łatwo odróżnić. Bogatka jest wyraźnie większa i masywniejsza, a jej głowę pokrywa czarny wzór, a na policzku widnieje biała plama. Modraszka jest drobniejsza, a jej głowa (zgodnie z nazwą) przybiera modry, niebieski kolor. Przez oko przebiega ciemny pasek.
Obie sikory są bardzo zwinne, często żerują między drobnymi gałęziami drzew i krzewów. Chętnie korzystają z dokarmiania. Zimą tworzą czasem łączone stada, w których zaobserwujemy zarówno modraszki, jak i bogatki.
Ubogie kuzynki
Oprócz bogatki w Polsce spotkać możemy też sikorę ubogą. Zgodnie z nazwą, jej ubarwienie jest znacznie skromniejsze. Pióra przyjmują barwę stonowanych brązów, popieli i bieli. Również zamieszkuje lasy, choć od bogatki jest rzadsza.
Do sikory ubogiej niezwykle podobna jest czarnogłówka. Nawet doświadczeni obserwatorzy ptaków mają czasami problem z rozróżnieniem tych dwóch gatunków. Najlepiej polegać na głosie, którym sikory te już znacznie się różnią.
Mieszkanka borów
Sosnówka, bo o niej mowa, jest nieco podobna do bogatki, jej barwy są jednak mocno stonowane, a sam ptak wyraźnie mniejszy i smuklejszy. Jej typowym siedliskiem są bory – stare iglaste lasy. Zadowala się również lasami liściastymi, ale z wyraźnym udziałem drzew iglastych. Podobne siedlisko zajmuje czubatka – jedna z ciekawszych naszych sikor, bo ozdobiona sterczącym na głowie czubem z piór. Kolorami jednak nie zachwyca, jej barwy można by określić jako szaro-bure.
Gość ze wschodu
W Polsce można spotkać jeszcze jedną sikorę, choć ta, w przeciwieństwie do wymienionych powyżej, nie wyprowadza u nas lęgów. Przylatuje ze wschodu w okresie zimowym, i to tylko sporadycznie. Dotychczas widziano ją u nas ledwie kilkadziesiąt razy. Przypomina z wyglądu modraszkę, choć jest od niej nieco większa i wyraźnie jaśniejsza (więcej bieli w upierzeniu).
Pospolite, wszędobylskie, lubiane
Sikory darzone są ogólną sympatią i chętnie dokarmiane. Gniazdują w dziuplach, a że starych drzew coraz mniej, to wiele osób wiesza dla nich specjalne budki lęgowe (z których ochoczo korzystają). Wszystkie gatunki sikor występujące w Polsce są objęte ochroną prawną.
